Το λιμάνι της Ραφήνας οικοδομήθηκε σε διάφορες φάσεις: η πρώτη αφορά την κατασκευή του μικρού μόλου από τον Αλέξανδρο Σκουζέ για να εξυπηρετήσει το «τσιφλίκι» του,  που αγγίζει τα 30.000 στρέμματα από το Πικέρμι μέχρι την Ραφήνα. Μέχρι το 1923 που φθάνουν οι πρώτοι πρόσφυγες εξυπηρετεί τον Σκουζέ, ταυτόχρονα αποτελεί και μια Σκάλα ψαροκάικων, που αφήνουν τα ψάρια για να μεταφερθούν μέχρι την Αθήνα.

Το 1923 φθάνουν οι πρόσφυγες από την Τρίγλια της Μ. Ασίας, οπότε από το 1930 οι ανάγκες του λιμανιού μεγαλώνουν και έτσι γίνεται μια επέκταση, καθώς έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται για το Αλιβέρι, την Κάρυστο και την Άνδρο.

Το Φεβρουάριο του 1948 φθάνει το τσιμεντόπλοιο  και έτσι το λιμάνι αλλάζει μορφή και μοίρα. Το 1960 ξεκινούν νέες εργασίες σοβαρής βελτίωσης των λιμενικών εγκαταστάσεων. Το 1965 και 1966 φτάνουν τα πρώτα επιβατηγά/οχηματαγωγά πλοία, που αλλάζουν τη δυναμική του λιμανιού.

Το 1970 συντελείται μια νέα επέκταση στο λιμάνι λόγω της αύξησης των πλοίων από τον Αυγούστο Πολέμη και ζούμε το τραγικό ναυάγιο το 1983 του «Χρυσή Αυγή», οπότε και ολοκληρώνει τον κύκλο της οριστικά η πορεία του εφοπλιστή. Τις επόμενες δεκαετίες το λιμάνι μεγαλώνει, χωρίς να μπορεί να γίνει πραγματικά ασφαλές. Το τσιμεντόπλοιο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πρώτη οργανωμένη προβλήτα για τον ελλιμενισμό πλοίων, με τη μικρή ξύλινη σκάλα του μόλου. Με τον καιρό, όμως, το τσιμεντόπλοιο βυθίζεται όλο και περισσότερο στη θάλασσα με αποτέλεσμα να χρειάζεται να γίνουν νέες μελέτες για την αναβάθμιση του λιμανιού.

Σήμερα το πρόβλημα με τις ιδιωτικές παραχωρήσεις των λιμανιών είναι ότι πρέπει να εξασφαλίσει ο δήμος από τη μια μεριά ότι ο ιδιώτης θα έχει μια καλή απόδοση  και από την άλλη πλευρά ότι τα ευρύτερα οφέλη θα παραμένουν στη τοπική κοινωνία. Το ζήτημα είναι ότι το λιμάνι για να λειτουργήσει χρειάζεται υποδομές (σιδηρόδρομο, δρόμους, χώρους στάθμευσης κ.α.), τις οποίες δεν διαθέτει τώρα αλλά κάποια στιγμή θα τις ζητήσει. Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύω πως το λιμάνι δεν είναι «επιχείρηση»,  που πουλάμε και αγοράζουμε κατά το δοκούν αλλά βασική αναπτυξιακή υποδομή, που πρέπει να εντάσσεται στη γενικότερη αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας. Η πρότασή μου είναι η εξής: ξεχωριστές παραχωρήσεις  κάτω από έναν οργανισμό, που ελέγχεται από το κράτος, ο  οποίος θα περιλαμβάνει και τα τέσσερα λιμάνια της Αττικής. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το λιμάνι του Ρόττερνταμ στην Ολλανδία, που με 1.000 άτομα προσωπικό λειτουργεί αποτελεσματικά ως μία ιδιωτική επιχείρηση, η οποία έχει μόνο μία μετοχή και ανήκει στο δημόσιο και το δήμο του Ρόττερνταμ.